monumenta.ch > Ovidius > cb125.131r > bavPal.lat.1663.253 > Psalmi, 21 > bavPal.lat.1663.250 > sluMscr.Dresd.App.1092.251 > bavPal.lat.1669.95 > csg866.71 > sectio 32 > cb125.132r > bavPal.lat.1663.242 > sectio 10 > Ioannes, 17 > bavPal.lat.1663.247 > bavPal.lat.1663.237 > cpl1661.85 r > A > sectio 65 > Psalmi, 104 > sectio 3 > Psalmi, 7 > sectio 11 > Psalmi, 126 > sectio 9 > csg7.89 > cpl1661.78 v > sectio 35 > Actus, 10 > Psalmi, 84 > Psalmi, 28 > sectio 4 > sectio > csg75.27 > Deuteronomium, 22 > Psalmi, 54 > sectio 84 > 105
Hieronymus, Epistulae, 4, 104 AUGUSTINI AD HIERONYMUM. <<< >>> 106. AD SUNNIAM ET FRETELAM.
105. AD AUGUSTINUM. HIDE APPARATUS
1 Domino vere Sancto et Beatissimo Papae AUGUSTINO HIERONYMUS, in Domino salutem. Crebras ad me epistulas dirigis, et saepe compellas, ut respondeam cuidam Epistulae tuae, cuius ad me, ut ante iam scripsi, per fratrem Sysinnium Diaconum exemplaria pervenerunt absque suscriptione tua; et quam primum per fratrem Profuturum, secundo per quemdam alium te misisse significas: et interim Profuturum retractum de itinere, et Episcopum constitutum, veloci morte subtractum: illum cuius nomen retices, maris timuisse discrimina, et navigationis mutasse consilium. Quae cum ita sint, satis mirari nequeo, quomodo ipsa epistula et Romae et in Italia haberi a plerisque dicatur, et ad me solum non pervenerit, cui soli missa est: praesertim cum idem frater Sysinnius inter caeteros Tractatus tuos dixerit eam se non in Africa, non apud te, sed in insula Adriae, ante hoc ferme quinquennium reperisse. 2 De amicitia omnis tollenda suspicio. De amicitia omnis tollenda suspicio est, et sic cum amico, quas cum altero se est loquendum. Nonnulli familiares mei et vasa Christi, quorum Ierosolymis et in sanctis Locis per magna copia est, suggerebant, non simplici animo a te factum, sed laudem atque rumusculos et gloriolam populi requirente, ut de nobis cresceres; ut multi cognoscerent te provocare, me timere; te scribere ut doctum, me tacere, ut imperitum: et tandem reperisse, qui garrulitati meae silentium modumque imponeret. Ego autem ut simpliciter fatear dignationi tuae, primum idcirco respondere nolui, quia tuam liquido epistulam non credebam; nec (ut vulgi de quibusdam proverbium est) litum melle gladium. Deinde illud cavebam, ne episcopo communionis meae viderer procaciter respondere; et aliqua in reprehendentis epistula reprehendere: praesertim cum quaedam in illa haeretica iudicarem. 3 Ad extremum, ne tu iure exspostulares, et diceres: Quid enim? Epistulam meam videras, et notae tibi manus in subscriptione signa deprehenderas, ut tam facile amicum laederes, et alterius malitiam in meam verteres contumeliam? Igitur ut ante iam scripsi, aut mitte eamdem epistulam, tua subscriptam manu, aut senem latitantem in cellula lacessere desine. Sin autem tuam vis vel exercere, vel ostentare doctrinam, quaere iuvenes et disertos et nobiles, quorum Romae dicuntur esse quamplurimi, qui possint et audeant tecum congredi, et in disputatione sanctarum Scripturarum, iugum cum Episcopo ducere. Ego quondam miles, nunc veteranus et tuas et aliorum debeo laudare victorias, non ipse rursus effoeto corpore dimicare; ne si me frequenter ad rescribendum impuleris, illius recorder historiae, quod Hannibalem iuveniliter exsultantem, Q. Maximus patientia sua fregerit. Omnia fert aetas, animum quoque: saepe ego longos Cantando puerum memini me condere soles. Nunc oblita mihi tot carmina: vox quoque Moerim Iam fugit ipsa. [VIRGIL. Eclog. 9. v. 51.] Et ut magis de Scripturis sanctis loquar, Berzellai ille Galaadites, regis David beneficia, omnesque delicias iuveni delegans filio , ostendit senectutem haec nec appetere debere, nec oblata suscipere. 4 Quod autem iuras te adversum me librum nec scripsisse, neque Romam misisse, quem non scripseris; sed si forte aliqua in tuis scriptis reperiantur, quae a meo sensu discrepent, non me a te laesum, sed a te scriptum, quod tibi rectum videbatur; quaeso ut me patienter audias. Non scripsisti librum, et quomodo mihi reprehensionis a te meae per alios scripta delata sunt? Cur habet Italia quod tu non scripsisti? Qua ratione poscis, ut rescribam ad ea quae scripsisse te denegas? Non tam hebes sum, ut si diversa senseris, me a te laesum putem. Sed si mea cominus dicta reprehendas, et rationem scriptorum expetas, et quae scripserim, emendare compellas, et ad παλινωδίαν provoces, et oculos mihi reddas, in hoc laeditur amicitia, in hoc necessitudinis iura violantur. Ne videamur certare pueriliter, et fautoribus invicem vel detractoribus nostris tribuere materiam contendendi; haec scribo, quia te pure et Christianae diligere cupio, nec quidquam in mea mente retinere. quod distet a labiis. Non enim convenit, ut ab adolescentia usque ad hanc aetatem in monasteriolo cum sanctis Fratribus labore desudans, aliquid contra Episcopum communionis meae scribere audeam: et eum Episcopum, quem ante cepi amare quam nosse; qui me prior ad amicitias provocavit; quem post me orientem in Scripturarum divinarum [al. abest divinarum] eruditione laetatus sum. Igitur aut tuum negato librum, si forte non tuus est, et desine flagitare rescriptum ad ea quae non scripsisti: aut si tuus est, ingenue confitere; ut si in defensionem mei aliqua scripsero, in te culpa sit qui provocasti, non in me, qui respondere compulsus sum. 5 Addis praeterea te paratum esse, ut si quid me in tuis scriptis moverit, et corrigere voluero, fraterne accipias, et non solum mea in te benevolentia gavisurum; sed ut hoc ipsum faciam, deprecaris. Rursum dico quod sentio, provocas senem, tacentem stimulas, videris iactare doctrinam. Non est autem aetatis meae putari malevolum erga eum, cui magis favorem debeo. Et si in Evangeliis ac Prophetis perversi homines inveniunt quod nitantur reprehendere, miraris si in tuis libris, et maxime in Scripturarum expositione, quae vel obscurissimae sunt, quaedam a recta linea discrepare videantur? Et hoc dico non quod in operibus tuis quaedam reprehendenda iam censeam: neque enim lectioni eorum umquam operam dedi, nec horum exemplariorum apud nos copia est, praeter Soliloquiorum tuorum libros, et quosdam Commentarios in Psalmos, quos si vellem discutere, non dicam a me, qui nihil sum, sed a veterum Graecorum docerem interpretationibus discrepare. Vale, mi amice carissime, aetate fili, dignitate parens; et hoc a me rogatus observa, ut quidquid mihi scripseris, ad me primum facias pervenire.
bnf446.23 bsb4610.57 hab179.332
Hieronymus, Epistulae, 4, 104 AUGUSTINI AD HIERONYMUM. <<< >>> 106. AD SUNNIAM ET FRETELAM.
monumenta.ch > Ovidius > cb125.131r > bavPal.lat.1663.253 > Psalmi, 21 > bavPal.lat.1663.250 > sluMscr.Dresd.App.1092.251 > bavPal.lat.1669.95 > csg866.71 > sectio 32 > cb125.132r > bavPal.lat.1663.242 > sectio 10 > Ioannes, 17 > bavPal.lat.1663.247 > bavPal.lat.1663.237 > cpl1661.85 r > A > sectio 65 > Psalmi, 104 > sectio 3 > Psalmi, 7 > sectio 11 > Psalmi, 126 > sectio 9 > csg7.89 > cpl1661.78 v > sectio 35 > Actus, 10 > Psalmi, 84 > Psalmi, 28 > sectio 4 > sectio > csg75.27 > Deuteronomium, 22 > Psalmi, 54 > sectio 84 > 105